سفرنامه ی 1

اول قرار نبود ثعطیلات جایی بریم. بعد 1 تصمیم 45 دقیقه ای ما رو انداخت تو ماشین. شبانه رفتیم تا اینکه برای غذای ظهر ابادان بودیم. این شهر با شهر های دیگه کلی فرق داشت. 1 چیزی مثل کیش حالا بوده که بمب ریختن سرش و بقایاش مونده که حالا دولت هم برای از سر بازکنی یک چیزهای زشتی روش ساخته. هر وقت بابام راجع بهش حرف میزد فکر می کردیم بلوف میاد. تا ندیدیم باورمون نشد. خیلی هم امن بود. نه کسی با سر و وضع ادم کار داشت(خودشون هم خوش پوش بودن و اکثرا شلوار کوتاه و صندل داشتن) ، نه متلکی می شنیدی و نه حتی تو جاهای شلوغ کسی به ادم دست درازی می کرد. خلاصه که بابا از گدشته ها توضیح می داد و هم خودش افسوس می خورد هم ما. هر دفعه هم 1 مدرسه می دید می گفت من اینجا درس خوندم. اسم های خیابون ها هم متفاوت بود. لین 1 و 2 و ... . یک میدون هم بوده به اسم شاه که مجسمش هم وسطش بوده و بعد از انقلاب اسمش فکر کنم شده انقلاب اما هنوز بهش میگن میدون مجسمه. 2 تا منزل هم به اسم های خانه ی شماره ی 1 و شماره ی 2 توی منطقه ی بریم (اگه اشتباه نکنم) بود که به ترتیب مال خود شاه و وزراش بوده. همین منطقه ی بریم پر بود از منازلی که به سبک انگلیسی ساخته شده بودن و متعلق به کرکنان شرکت نفت بودن. کلی هم قدیمی و خوشگل بودن. اخه زیر بنای کلی این شهر در زمان مصدق ساخته شده . یه چیز جالبش هم این بود که کلیسا و مسجدش کنار هم بودن و هیچوقت هم مشکلی پیش نیامده. 1 معبد هم برای هندوها داشته و فکر کنم یهودی هم داشتن. خلاصه که همگی با وجود کلی ادم خارجی در صلح زندگی می کردند. بابا استخری رو که توش شنا می کرد، رستورانی رو که می رفت، خونه هایی که توش زندگی کرده بوده و حتی کلوپ و ابجو فروشی پاتوقش ( پاتوق ابجو فروشی؟) رو نشونمون داد.
یه سر هم به منطقه ی جنگی نزدیک فاو زدیم.خیلی دوست داشتم که ببینم و احساس کنم اون زمان رو اما به گناه بد حجابی نذاشتند وارد اون محدوده بشم. . راستی سیا ساکتی رو هم چند بار تو جاده دیدیم.
خلاصه که شهر خوب و متمایزی از بقیه ی شهرهای ایرانه(چون من تقریبا تمام ایران رو دیدم به جز سیستان و بلوچستان این رو می گم) اما حیف که کلی به تهران دوره و الان هم دارن خیلی الکی باز سازیش می کنن. یعنی داریم به جای این که شهر های دیگه رو بهتر کنیم، همون جاهای خوبی رو هم که داشتیم از ریشه خراب می کنیم.