نمیدونی

خیلی بده ادم خودش رو ول کنه. به احساساث و نیازهاش توجه نکنه. روحی و جسمی هر 2 . اینکه غذا خورنت تبدیل به اشغال خوردن شده، ورزش کردن رو کنار گذاشتی و الکی الکی هر بار دنبال 1 چیز میری، اندامت به هم ریخته و برات مهم نیست که الان این افتاب داره روی صورتت لک می کاره. روزهات به بطالت محض می گدره. همش مال اینه که یهو خالی کردی خودت رو. دیگه به کتاب هات نگاه نمیکنی، یه جورایی ترس داری ازشون، دیگه هنری نداری که عرضه کنی و خودت رو متمایز کنی، دیدی یهو چشم باز کردی و همه ازت جلو زدن؟ دیگه حرف هم نمیزنی.نکنه دیگه چیزی برای گفتن نداری؟ این تویی؟ خودت باورت میشه؟ اونقدر لخت و ذلیل شدی که حالا هر کسی خودش رو برات جسور می کنه و 1 چیزی میگه. بپا ! اینا که برات مهم نبودن ، تو که حس حسادت نداشتی. حالا هم نداری. هنوز این برات مونده.
درد ناکه، مات موندی، هی می گی چی شد.دیگه اما این هم مهم نیست. شاید همینقدر که فهمیدی 1 فرقی کردی تا نیمش رو رفتی جلو